Een laatste berichtje

Lieve mensen,


We zijn nu echt bezig met de laatste loodjes. Nog een paar schilderklusjes, auto's wassen, helpen in een gezin met drie kleine kinderen, zodat de oudste ook haar welverdiende aandacht krijgt, dat soort dingen. Verder gaan we deze week nog in de omgeving van de village of hope en in ons eigen dorpje rondwandelen en weer praten over alles wat we tegenkomen.
En het afscheid nemen begint, een van de families is een weekje op vakantie, dus het is al wat rustiger hier, maar we hebben zoveel mensen met wie we leuk contact gelegd hebben, dat het goed is daar tijd voor in te ruimen.


Woensdag is onze laatste werkdag. Daarna gaan we donderdag op weg naar Casablanca, waar we opnieuw bij het gezin zullen overnachten waar we op de heenweg ook geslapen hebben. Ze hebben al aangeboden ons vrijdagochtend mee te nemen naar de hamam, het traditionele badhuis dat ze in veel Arabische landen kennen. Nog een leuk, echt Marokkaans uitje voor we op het vliegtuig stappen...


Ons bezoek aan Fes was ook erg bijzonder. Een deel van de tocht werden we vergezeld door drie andere Nederlandse meiden. Zij trekken door Marokko onder leiding van Hanneke, een dochter van het Nederlandse gezin hier in de village.
Onze eerste nacht was er een vol verassingen. We hadden opnieuw het adres van een Marokkaans gezin gekregen om daar te overnachten. Onze aankomst was iets later dan gepland, tegen half tien. De eerste indruk was positief, achter een lelijke, hoge muur in een smal, wat achterbuurtachtig straatje zat een ongelooflijk mooi huis verscholen. Centraal in het huis lag een open ruimte met daaromheen 'poortjes' naar drie kamers met banken. De open ruimte was meters en meters hoog, vanaf vier of vijf verdiepingen kon je neerkijken op de centrale ruimte. Overal prachtige tegels, smeedijzeren hekjes voor alle ramen, metershoge oude, houten deuren. We bleven wel een tijdje met open mond kijken.
Helaas bleef onze mond open staan van verbazing. Want echt welkom voelden we ons niet. Onze gastheer verdween bijna gelijk en ondanks de warmte kregen we geen drinken aangeboden. We hebben iemand moeten vragen met ons mee te gaan wat te kopen omdat de buurt niet echt de beste buurt was. En we zijn gewend te wachten op eten, maar toen het niet eerder dan kwart over twaalf voor ons stond... We konden er niet helemaal goed achter komen wat er aan de hand was, we verwachtten geen extreme luxe (die was er ook absoluut niet, ondanks het enorme huis), maar we hadden ook echt het idee te veel te zijn.
We hebben bijna allemaal een slechte nacht gehad, maar waren dat gelukkig snel vergeten toen we met onze tocht door de Medina, de oude stad van Fes begonnen. Hanneke kende een goede gids en hij heeft ons veel over de geschiedenis van Marokko en Fes verteld. En oude stad is ook echt oud, veel delen uit de negende eeuw, andere 'nieuwere' gedeelten uit de twaalfde en veertiende eeuw.
Wat een ervaring. Steile, nauwe straatjes met huizenhoge muren, vaak gestut met balken omdat restauratie te lang op zich liet wachten. En in die nauwe straatjes drommen mensen, Marokkanen en toeristen, voeg daar nog wat stevige hitte aan toe met bijbehorende zware geuren (van heerlijk tot misselijkmakend) en de plotseling opduikende, zwaarbepakte ezels en paarden die maken dat je je snel tegen de muur moet drukken... Kortom, een tocht vol indrukken. We hebben prachtige en heftige dingen gezien, leerlooiers die volledig onbeschermd in de brandende zon met allerlei vergiftige stoffen werken, mensen die op grote weefgetouwen de prachtigste zijden stoffen weven, een apotheker die ons verschillende kruiden, geurtjes, middeltjes heeft laten ruiken... Heerlijk geurend naar mirre, rozenwater en nog veel meer kwamen we weer naar buiten.

We hadden 's ochtends al besloten dat we niet terug wilden naar onze slaapplaats, maar we hadden nog geen nieuw adres gevonden. De andere drie meiden gingen terug naar Ain Leuh, we konden wel met hen mee terug, maar wij wilden graag nog een nachtje blijven. Gelukkig bleek met een telefoontje naar een contactpersoon van een internationale kerk in Fes alles geregeld. We hebben bij de Mac Donalds afgesproken (eindelijk ijs en frietjes...) met iemand van de kerk die ons naar een prachtig apartement bracht in down town Fes. Nadat we allemaal uitgebreid gedoucht hadden en ons opgetut hadden, zijn we 's avonds mee gaan doen wat iedereen doet in Fes: flaneren over de boulevard Mohammed V (de koning), een prachtige laan met bomen, fonteinen en heel heel veel mensen.
Deze keer uitgerust na een heerlijke ongestoorde nacht, zijn we lopend vertrokken naar de kerk (tegenover de Mac Donalds...). Het was een geweldige dienst, we waren allemaal erg blij dat we in Fes gebleven waren. Ieder van ons had wel een lied dat speciaal aansprak, de boodschap die gebracht werd, pastte ook precies bij alles waar we als team mee bezig waren. Echt een kadootje!! Ook mooi na de dienst te praten met allerlei mensen die al lang in Marokko of Fes wonen, we voelden ons meer dan welkom.
In de loop van de middag gingen we terug naar Ain Leuh en het leukste was dat we allemaal bij het zien van bekende bergen en de village of hope in de verte het gevoel hadden thuis te komen.

Ik kan nog wel even doortypen, maar er moeten natuurlijk ook nog verhalen over blijven om straks te vertellen.

Als laatste, gister werden we opnieuw verrast door een indrukwekkende regenbui, het begon met onweer en regen die met bakken vol uit de hemel kwam. Er zaten zelfs flinke hagelstenen tussen! We bedachten te laat dat we ze hadden moeten verzamelen om in het koude water ons drinken te koelen, want een koelkast hebben we niet in ons verder zo luxe appartement. Later veranderde de stortbui in een trage maar gestage bui die het land door en door verzadigd heeft met regen. Stromen van levend water...

We zien er naar uit jullie allemaal te zien, misschien zaterdagavond al tijdens de verslagdienst!!

Tot binnenkort, veel liefs van ons.

Elisabeth, Florianne, Klaartje, Naomi, Nienke, Phillian en Christiena

Een snel berichtje

Salaam!

We hebben goede dagen achter de rug, iedereen voelt zich weer goed, alleen Phillian is nog net niet helemaal de oude. We hebben lekker kunnen werken deze week en het is mooi om te merken dat de hoeveelheid klusjes die we kunnen doen echt verminderd is. Volgende week nog een paar dingen afronden en dan zijn we ook mooi op tijd klaar!
Gister hebben we aan de eind van de dag een heerlijk uitje gehad. We zijn naar de sources geweest, de bronnen... We zaten langs een stroom ijzig koud, bijna ijsblauw snelstromend water, rechtstreeks uit de bergen. Een toeristisch plekje, maar vooral voor Marokkanen zelf bleek. Er zijn allerlei hutjes langs het water gebouwd waar je heen geleid wordt, hete Marokkaanse muntthee en een tajine (ovenschotel) voorgezet krijgt. De reis er heen, zo'n anderhalf uur, was ook prachtig, weer een heel nieuw landschap, woestijnachtig, maar erg mooi. Het was laat in de middag dat we vertrokken naar de bronnen, maar het voelde 's avonds alsof we de hele dag weg geweest waren.
Op dit moment is het team bezig met onze tweede kindermiddag, ze zijn begonnen met het vertellen van het verhaal en het klinkt rustig, dus het gaat vast allemaal heel goed!
Na de kindermiddag komt ons tweede uitje van deze week: een weekend naar Fes. Dat is een prachtige oude Marokkaanse stad, met een eeuwenoud stadscentrum, de medina. We slapen vanacht weer bij een Marokkaans gezin en de tweede nacht waarschijnlijk in de kerk waar we 's zondags heengaan. Volgende week horen jullie de verhalen!

Fijn weekend voor iedereen,
groetjes van ons allemaal

Meer Marokko...

Lieve familie en vrienden,

Een week geleden alweer, hoogste tijd voor nieuws! We hebben een goede werkweek achter de rug. Ook het weekend was niet verkeerd, maar we hebben wel een paar zieken gehad. Het begon bij Nienke die vrijdagnacht koortsig werd en daarom niet mee kon met onze geplande bergwandeling zaterdagmiddag. Klaartje is bij haar thuisgebleven, de anderen hebben een mooie tocht ondernomen en een berg beklommen waarna we een prachtig uitzicht hadden op de omgeving en de Village of hope onder ons zagen liggen. Onderweg hebben we met onze waterfilterpomp schoon (levend) water 'gemaakt' van ijskoud bergwater, dat was bijzonder. Ook werden we gastvrij onthaald in een huisje/hutje op de berg, kregen Marokkaane muntthee (met veel suiker) en Chobs (platte broden, uitspreken met een harde g) aangeboden. Wij konden weer delen van ons 'onderwegvoedsel', gedroogde abrikozen, pistachenoten etc.. Natuurlijk had Naomi weer balonnen bij zich en kon ze de kleine dochter van het gezin heel blij maken. Het blijft mooi hoe je met handen en voeten, een glimlach en wat liefde contact kunt leggen. Op een mooi uitzichtspunt aangekomen, hebben we gezongen en gelezen, vooral psalm 24 sprak ons erg aan op dat moment. Ondertussen waren ook Nienke en Klaartje in gedachten bij ons en wij bij hen. De terugtocht was pittig, vanaf de Village naar huis lopen was na de bergtocht bijna te veel van het goede, vooral voor Phillian, die later ook ziek en koortsig bleek te worden. Verder hadden meerdere mensen rommelende buiken en wat diarree.

Zondagochtend bleven de zieken thuis, al was Nienke duidelijk aan de beterende hand. Christiena 'paste op' en drie van de vier kerkgangers, Florianne, Naomi en Klaartje hebben een dans laten zien die erg mooi bij het onderwerp van de preek, psalm 139 pastte. Het was een dans die Nienke en Florianne op Heidebeek al geleerd hadden, erg jammer dat Nienke niet mee kon doen. Geweldig was dat Florianne en Noami allebei iets verteld hebben over wat het lied en de dans voor hen betekenen, de kerkgangers waren echt onder de indruk. Thuisgekomen hebben we een heerlijke rustdag gehad samen, veel lezen, praten, slapen. Onze grote verwenner Elisabeth heeft ons samen met Florianne verrast met wentelteefjes, gemaakt van oude chobs. Heerlijk. (Is het jullie al opgevallen dat veel van onze belevenissen te maken hebben met eten en drinken? Dat kan kloppen, het is een van de twee onderwerpen die doorlopend terugkomen. Zelfs tijdens onze meest serieuze momenten zien we kans weer op eten terecht te komen. Het andere onderwerp zal ik maar niet noemen, het heeft iets met toiletgang te maken...) 's Avonds is een deel van de groep door het dorp gaan wandelen waarna we samen gepraat hebben over wat ons was opgevallen. We werden er bij bepaald hoe bijzonder het is dat we met 7 meiden hier in dit macho mannenland zijn. We merken op dat het veel makkelijker is leuk contact te leggen met vrouwen. Ook werden we bepaald bij het woord vrijheid, iets wat hier niet overal aanwezig is. Na een heerlijke teamtijd en al zingend 'U maakt ons een', hebben we onze bedden opgezocht.

Dat was dan het weekend, maar word er niet meer gewerkt, vraag je je af. Nou zeker! De afgelopen week zijn we telkens vroeg opgestaan omdat je in de ochtend'koelte' nog aardig lekker kunt werken. Onze handen zitten vol met blaren omdat we in de keiharde grond onkruid gewied hebben. Nu kijken we uit op een uienveldje in plaats van een onkruidveldje... Verder waren er de karweitjes die echt een kadootje waren, allerlei speelgoed schoonmaken met water, de muurschildering verder af maken... Woensdagavond was een kampvuuravond gepland, het vuur was wel ontstoken, maar we werden verjaagd door een enorme stortvloed van regen. Beetje jammer, maar echt klagen deden we niet, zo blij was iedereen met deze onverwachte bui (het is in de zomer wel eens maanden kurkdroog). Het was onze tweede bui, ook vlak na onze aankomst werd het land verrast met een flinke bui. Het werken in de tuin was donderdagochtend niet te vergelijken, het onkruid vloog uit de grond in plaats van na met al je kracht hakken, beuken en trekken... Vrijdagmiddag hebben we ter afwisseling een kindermiddag verzorgd voor alle Village of hope kinderen. Als thema hadden we Noach en de ark gekozen en er een uitgespeeld verhaal, een liedje en spelletjes bij bedacht. De voertaal was Engels, iets wat zowel de in het Nederlands opgevoede kinderen als de Engelse (natuurlijk) verstaan. Maar, er waren ook kinderen die alleen Arabisch spraken. Dat maakte het niet makkelijk, de eerste anderhalve uur ging het geweldig, de kinderen deden enthousiast mee en waren wel te corrigeren, maar het laatste halve uur was te veel van het goede. Taalbarrieres speelden mee en het was zweten en ploegen om het gezellig te houden. Toch kijken we terug op een mooie middag, zondag tijdens de dienst hebben de kinderen het liedje nogmaals gezongen en werd ons pronkstuk getoond, een laken met de ark waarop we de door de kinderen gemaakte dieren geprikt hadden. En nu is het maandag en morgen kunnen jullie dit lezen. Ik zit in ons huis te typen omdat Phillian nog net niet genoeg verbeterd was om mee te kunnen. Nienke is vanochtend vol goede moed naar de Village vertrokken. Wie weet gaan we ze vanavond verrassen met friet, een woord dat herhaaldelijk valt hier.

Tot de volgende keer, we hopen dat jullie meegenieten van onze avonturen.

Liefs van ons allemaal!

het Marokkaanse leven

Lieve familie en vrienden,

Met het uitzicht op droge, maar prachtige bergen zit ik hier een bericht te typen.
En dat op onze eerste echte werkdag in Marokko!

We hebben met ons meidenteam eerst een goede tijd gehad op Heidebeek, elkaar beter leren kennen en op allerlei manieren toegerust worden voor de reis. Hoe leuk het ook was, we konden niet wachten om er ook echt op uit te gaan.
Vrijdagmorgen in alle vroegte was het zo ver, om half vijf vertrokken we samen met een aantal andere teams naar Schiphol. Wij vlogen als laatste van de teams en hadden dus flink veel wachttijd. Een goede voorbereiding op het Marokkaanse leven! En gelijk bleek wat een prachtteam we zijn. Iedereen is heerlijk relaxed, rustig wachten als het moet, even snel doorpakken als dat nodig is.
We vlogen via Parijs, waar we ook weer een aantal uren moesten wachten. Daarna nog drie uur vliegen naar Casablanca en toen begon het wachten opnieuw. Wachten op de bagage, wachten tot het geld inwisselen (eindelijk) klaar was, wachten op de trein. Maar we hebben onze tijd goed gebruikt, mooie gesprekken gehad met mensen, in het vliegtuig zelfs een heel bijzonder gesprek met een Marokkaan die erg belangstellend was naar ons en onze levensstijl en overtuigingen.

En vervolgens werden we om een uur of tien 's avonds zo gastvrij ontvangen dat we alle wachten snel vergeten waren. We werden van het station opgehaald door een echt Marokkaans gezin, heel erg lieve, wat oudere mensen. Negen kinderen, vijf wonen in Marokko, vier in het buitenland waarvan een dochter in Nederland. Zij belde nog even (in vlekkeloos Nederlands!) om ons ook welkom te heten. We werden gelijk volgestopt met heerlijk Marokkaans eten, linzensoep en muntthee. Ze waren zo gastvrij, we konden onze eigen gewoontes bij het eten volgen, we hebben nog gezongen en sliepen daarna in de grote kamer van het gezin op banken langs de muur. Het was ook de kamer waar ze zelf bidden en ze hebben speciaal even uitgelegd hoe dat gaat en dat ze ons daarom vroegen onze schoenen uit te doen. Alles met veel wederzijds respect. We hebben allerlei foto's bekeken en de foto van ons GO-team die we hen gaven, stond gelijk al in de kast te pronken.

Zaterdagochtend reisden we verder. Eerst drie uur met de trein naar Meknes. Veel mooie ontmoetingen, in een coupe heeft Naomi ballonnen aan een aantal kinderen uitgedeeld, vervolgens samen er mee spelen en er ontstond prachtig contact dat alle taalbarrieres doorbreekt. Mensen zijn hier erg vriendelijk, maar je ziet aan hen wel dat het leven niet gemakkelijk is. Toch merken we dat door een vriendelijk woord en een groet veel gezichten helemaal opklaren.
In Meknes zouden we opgehaald worden, maar toen na een tijdje onze taxi's niet kwamen, zijn we toch maar gaan bellen. Bleek dat we de instructies via de slechte telefoonverbinding verkeerd verstaan hadden en moesten we een station verder zijn... Maar weer bleef het team onverstoorbaar, spullen pakken, onzelf over een paar kleine taxi's verdelen en daar gingen we. Op het volgende station stonden onze tax's inderdaad klaar! Na een twee uur durende rit door prachtig, maar erg droog landschap waren we waar er: de Village of Hope, het dorp van hoop. Misschien lukt het nog een paar van onze eigen foto's te plaatsen, maar het is hier echt mooi. Bijna echt een dorp, een paar grote gebouwen tegen een berg aangeplant. Voor wie niet kan wachten, kijk maar eens op http://www.voh-ainleuh.org/Pictures voor foto's van de Village of Hope (in aanbouw) en de omgeving.

Er wonen hier een aantal gezinnen die, vaak nadat ze al eigen kinderen groot gebracht hebben, hier weeskinderen of achtergelaten kinderen grootbrengen als hun eigen kinderen. Het is dan ook een mengelmoes van talen, Marokkaanse kindertjes die Nederlands spreken omdat hun ouders Nederlanders zijn, anderen Engels, en op school spreken ze Frans of Arabisch... Er is hier veel te doen, veel prakisch werk omdat de gezinnen op dit moment een droge tijd hebben, wat het weer betreft, maar ook wat financien betreft. Dus wij (en nog andere teams of vrijwilligers uit Nederland, Amerika, Frankrijk, Zwitserland en waar dan ook vandaan) doen allerlei werk waar de bewonders geen tijd voor hebben en geen geld om het te laten doen. Op dit moment is ons team kikkererwten aan het oogsten, op de eeuwenoude manier, met ezels en maalstenen... Vanmorgen hebben we een start gemaakt met het schoonmaken van (het speelgoed van) de creche. Een echt hele leuke uitdaging is het afmaken van een muurschildering op de buitenmuren van de creche. Phillian heeft ons ontwerp al op de muur getekend en het lijkt prachtig te worden!

We slapen zelf niet hier maar in een dorpje twee kilometer verderop. Het huis waar we slapen is verbijsterend mooi. Prachtige met Marokkaanse motieven betegelde muren, dus ook redelijk koel en een dakterras met een uitzicht waar je stil van wordt. En we zijn ondertussen al helemaal thuis in het dorpje, Ain Leuh. Met wat Frans, Engels en een woordje Arabisch is het ons gelukt al onze boodschappen te doen voor goede prijzen en we hebben al een paar heerlijke maaltijden bereid.
Gister was het een echte rustdag, 's ochtends naar de Village of hope lopen (beetje warm en zweten, maar binnen drie kwartier zijn we er) om een dienst mee te maken, daarna een rustige dag thuis om die als team door te brengen. Klaartje heeft nog gelegenheid gehad om in een ziekenhuis een jongetje te bezoeken dat ernstig ziek is.

We staan nu aan het begin van een echte werkweek. Niet helemaal duidelijk wat we allemaal gaan doen, waarschijnlijk zullen we het per dag bekijken. In ieder geval de muurschildering afmaken en morgen in de tuin werken.

We vinden het fijn te weten dat er veel mensen aan ons en de mensen hier denken, blijf dat doen!

Salaam!
Elisabeth, Florianne, Klaartje, Naomi, Nienke, Phillian en Christiena

Het team is gisteren goed aangekomen! Alles is goed verlopen. Ze zijn gastvrij ontvangen en zitten op dit moment in de trein naar de plek van bestemming!

We zijn benieuwd naar de plannen die God voor dit team heeft!

Het Go Teams kantoor

Foto

Het Marokko team

Even voorstellen

Hallo allemaal,

Wij zijn Klaartje en Christiena, de reisleiders naar Marokko.

Klaartje is getrouwd met Bas en woont in Leeuwarden. 3 dagen van de week is zij lerares in een kleuterklas, haar vrije tijd besteedt ze aan haar kerk en haar vrienden. Daarnaast vindt zij het leuk om te dansen, lezen en beeldhouwen.
13 jaar terug heeft zij de DTS (Discipelschap Training School) gedaan, samen met haar man en daarmee is ze naar China geweest. Hier heeft ze Gods liefde voor de mensen gezien en nou wil ze dit ook laten zien aan de mensen in Marokko!

Christiena woont ook in het hoge noorden, maar dan in Groningen. Daar werkt ze op de hogeschool, waar ze trainingen geeft aan docenten. Daarnaast is ze erg betrokken bij Alpha-cursussen en pastoraat, wat echt haar hart heeft.
Vorig jaar heeft zij een team geleid naar India en ze hoopt dit jaar net zoveel (of nog meer) te leren van God.

Samen zullen zij het team leiden naar Marokko en hier kijken ze beiden erg naar uit.

Marokko