het Marokkaanse leven

Lieve familie en vrienden,

Met het uitzicht op droge, maar prachtige bergen zit ik hier een bericht te typen.
En dat op onze eerste echte werkdag in Marokko!

We hebben met ons meidenteam eerst een goede tijd gehad op Heidebeek, elkaar beter leren kennen en op allerlei manieren toegerust worden voor de reis. Hoe leuk het ook was, we konden niet wachten om er ook echt op uit te gaan.
Vrijdagmorgen in alle vroegte was het zo ver, om half vijf vertrokken we samen met een aantal andere teams naar Schiphol. Wij vlogen als laatste van de teams en hadden dus flink veel wachttijd. Een goede voorbereiding op het Marokkaanse leven! En gelijk bleek wat een prachtteam we zijn. Iedereen is heerlijk relaxed, rustig wachten als het moet, even snel doorpakken als dat nodig is.
We vlogen via Parijs, waar we ook weer een aantal uren moesten wachten. Daarna nog drie uur vliegen naar Casablanca en toen begon het wachten opnieuw. Wachten op de bagage, wachten tot het geld inwisselen (eindelijk) klaar was, wachten op de trein. Maar we hebben onze tijd goed gebruikt, mooie gesprekken gehad met mensen, in het vliegtuig zelfs een heel bijzonder gesprek met een Marokkaan die erg belangstellend was naar ons en onze levensstijl en overtuigingen.

En vervolgens werden we om een uur of tien 's avonds zo gastvrij ontvangen dat we alle wachten snel vergeten waren. We werden van het station opgehaald door een echt Marokkaans gezin, heel erg lieve, wat oudere mensen. Negen kinderen, vijf wonen in Marokko, vier in het buitenland waarvan een dochter in Nederland. Zij belde nog even (in vlekkeloos Nederlands!) om ons ook welkom te heten. We werden gelijk volgestopt met heerlijk Marokkaans eten, linzensoep en muntthee. Ze waren zo gastvrij, we konden onze eigen gewoontes bij het eten volgen, we hebben nog gezongen en sliepen daarna in de grote kamer van het gezin op banken langs de muur. Het was ook de kamer waar ze zelf bidden en ze hebben speciaal even uitgelegd hoe dat gaat en dat ze ons daarom vroegen onze schoenen uit te doen. Alles met veel wederzijds respect. We hebben allerlei foto's bekeken en de foto van ons GO-team die we hen gaven, stond gelijk al in de kast te pronken.

Zaterdagochtend reisden we verder. Eerst drie uur met de trein naar Meknes. Veel mooie ontmoetingen, in een coupe heeft Naomi ballonnen aan een aantal kinderen uitgedeeld, vervolgens samen er mee spelen en er ontstond prachtig contact dat alle taalbarrieres doorbreekt. Mensen zijn hier erg vriendelijk, maar je ziet aan hen wel dat het leven niet gemakkelijk is. Toch merken we dat door een vriendelijk woord en een groet veel gezichten helemaal opklaren.
In Meknes zouden we opgehaald worden, maar toen na een tijdje onze taxi's niet kwamen, zijn we toch maar gaan bellen. Bleek dat we de instructies via de slechte telefoonverbinding verkeerd verstaan hadden en moesten we een station verder zijn... Maar weer bleef het team onverstoorbaar, spullen pakken, onzelf over een paar kleine taxi's verdelen en daar gingen we. Op het volgende station stonden onze tax's inderdaad klaar! Na een twee uur durende rit door prachtig, maar erg droog landschap waren we waar er: de Village of Hope, het dorp van hoop. Misschien lukt het nog een paar van onze eigen foto's te plaatsen, maar het is hier echt mooi. Bijna echt een dorp, een paar grote gebouwen tegen een berg aangeplant. Voor wie niet kan wachten, kijk maar eens op http://www.voh-ainleuh.org/Pictures voor foto's van de Village of Hope (in aanbouw) en de omgeving.

Er wonen hier een aantal gezinnen die, vaak nadat ze al eigen kinderen groot gebracht hebben, hier weeskinderen of achtergelaten kinderen grootbrengen als hun eigen kinderen. Het is dan ook een mengelmoes van talen, Marokkaanse kindertjes die Nederlands spreken omdat hun ouders Nederlanders zijn, anderen Engels, en op school spreken ze Frans of Arabisch... Er is hier veel te doen, veel prakisch werk omdat de gezinnen op dit moment een droge tijd hebben, wat het weer betreft, maar ook wat financien betreft. Dus wij (en nog andere teams of vrijwilligers uit Nederland, Amerika, Frankrijk, Zwitserland en waar dan ook vandaan) doen allerlei werk waar de bewonders geen tijd voor hebben en geen geld om het te laten doen. Op dit moment is ons team kikkererwten aan het oogsten, op de eeuwenoude manier, met ezels en maalstenen... Vanmorgen hebben we een start gemaakt met het schoonmaken van (het speelgoed van) de creche. Een echt hele leuke uitdaging is het afmaken van een muurschildering op de buitenmuren van de creche. Phillian heeft ons ontwerp al op de muur getekend en het lijkt prachtig te worden!

We slapen zelf niet hier maar in een dorpje twee kilometer verderop. Het huis waar we slapen is verbijsterend mooi. Prachtige met Marokkaanse motieven betegelde muren, dus ook redelijk koel en een dakterras met een uitzicht waar je stil van wordt. En we zijn ondertussen al helemaal thuis in het dorpje, Ain Leuh. Met wat Frans, Engels en een woordje Arabisch is het ons gelukt al onze boodschappen te doen voor goede prijzen en we hebben al een paar heerlijke maaltijden bereid.
Gister was het een echte rustdag, 's ochtends naar de Village of hope lopen (beetje warm en zweten, maar binnen drie kwartier zijn we er) om een dienst mee te maken, daarna een rustige dag thuis om die als team door te brengen. Klaartje heeft nog gelegenheid gehad om in een ziekenhuis een jongetje te bezoeken dat ernstig ziek is.

We staan nu aan het begin van een echte werkweek. Niet helemaal duidelijk wat we allemaal gaan doen, waarschijnlijk zullen we het per dag bekijken. In ieder geval de muurschildering afmaken en morgen in de tuin werken.

We vinden het fijn te weten dat er veel mensen aan ons en de mensen hier denken, blijf dat doen!

Salaam!
Elisabeth, Florianne, Klaartje, Naomi, Nienke, Phillian en Christiena