Lieve familie en vrienden,
Een week geleden alweer, hoogste tijd voor nieuws! We hebben een goede werkweek achter de rug. Ook het weekend was niet verkeerd, maar we hebben wel een paar zieken gehad. Het begon bij Nienke die vrijdagnacht koortsig werd en daarom niet mee kon met onze geplande bergwandeling zaterdagmiddag. Klaartje is bij haar thuisgebleven, de anderen hebben een mooie tocht ondernomen en een berg beklommen waarna we een prachtig uitzicht hadden op de omgeving en de Village of hope onder ons zagen liggen. Onderweg hebben we met onze waterfilterpomp schoon (levend) water 'gemaakt' van ijskoud bergwater, dat was bijzonder. Ook werden we gastvrij onthaald in een huisje/hutje op de berg, kregen Marokkaane muntthee (met veel suiker) en Chobs (platte broden, uitspreken met een harde g) aangeboden. Wij konden weer delen van ons 'onderwegvoedsel', gedroogde abrikozen, pistachenoten etc.. Natuurlijk had Naomi weer balonnen bij zich en kon ze de kleine dochter van het gezin heel blij maken. Het blijft mooi hoe je met handen en voeten, een glimlach en wat liefde contact kunt leggen. Op een mooi uitzichtspunt aangekomen, hebben we gezongen en gelezen, vooral psalm 24 sprak ons erg aan op dat moment. Ondertussen waren ook Nienke en Klaartje in gedachten bij ons en wij bij hen. De terugtocht was pittig, vanaf de Village naar huis lopen was na de bergtocht bijna te veel van het goede, vooral voor Phillian, die later ook ziek en koortsig bleek te worden. Verder hadden meerdere mensen rommelende buiken en wat diarree.
Zondagochtend bleven de zieken thuis, al was Nienke duidelijk aan de beterende hand. Christiena 'paste op' en drie van de vier kerkgangers, Florianne, Naomi en Klaartje hebben een dans laten zien die erg mooi bij het onderwerp van de preek, psalm 139 pastte. Het was een dans die Nienke en Florianne op Heidebeek al geleerd hadden, erg jammer dat Nienke niet mee kon doen. Geweldig was dat Florianne en Noami allebei iets verteld hebben over wat het lied en de dans voor hen betekenen, de kerkgangers waren echt onder de indruk. Thuisgekomen hebben we een heerlijke rustdag gehad samen, veel lezen, praten, slapen. Onze grote verwenner Elisabeth heeft ons samen met Florianne verrast met wentelteefjes, gemaakt van oude chobs. Heerlijk. (Is het jullie al opgevallen dat veel van onze belevenissen te maken hebben met eten en drinken? Dat kan kloppen, het is een van de twee onderwerpen die doorlopend terugkomen. Zelfs tijdens onze meest serieuze momenten zien we kans weer op eten terecht te komen. Het andere onderwerp zal ik maar niet noemen, het heeft iets met toiletgang te maken...) 's Avonds is een deel van de groep door het dorp gaan wandelen waarna we samen gepraat hebben over wat ons was opgevallen. We werden er bij bepaald hoe bijzonder het is dat we met 7 meiden hier in dit macho mannenland zijn. We merken op dat het veel makkelijker is leuk contact te leggen met vrouwen. Ook werden we bepaald bij het woord vrijheid, iets wat hier niet overal aanwezig is. Na een heerlijke teamtijd en al zingend 'U maakt ons een', hebben we onze bedden opgezocht.
Dat was dan het weekend, maar word er niet meer gewerkt, vraag je je af. Nou zeker! De afgelopen week zijn we telkens vroeg opgestaan omdat je in de ochtend'koelte' nog aardig lekker kunt werken. Onze handen zitten vol met blaren omdat we in de keiharde grond onkruid gewied hebben. Nu kijken we uit op een uienveldje in plaats van een onkruidveldje... Verder waren er de karweitjes die echt een kadootje waren, allerlei speelgoed schoonmaken met water, de muurschildering verder af maken... Woensdagavond was een kampvuuravond gepland, het vuur was wel ontstoken, maar we werden verjaagd door een enorme stortvloed van regen. Beetje jammer, maar echt klagen deden we niet, zo blij was iedereen met deze onverwachte bui (het is in de zomer wel eens maanden kurkdroog). Het was onze tweede bui, ook vlak na onze aankomst werd het land verrast met een flinke bui. Het werken in de tuin was donderdagochtend niet te vergelijken, het onkruid vloog uit de grond in plaats van na met al je kracht hakken, beuken en trekken... Vrijdagmiddag hebben we ter afwisseling een kindermiddag verzorgd voor alle Village of hope kinderen. Als thema hadden we Noach en de ark gekozen en er een uitgespeeld verhaal, een liedje en spelletjes bij bedacht. De voertaal was Engels, iets wat zowel de in het Nederlands opgevoede kinderen als de Engelse (natuurlijk) verstaan. Maar, er waren ook kinderen die alleen Arabisch spraken. Dat maakte het niet makkelijk, de eerste anderhalve uur ging het geweldig, de kinderen deden enthousiast mee en waren wel te corrigeren, maar het laatste halve uur was te veel van het goede. Taalbarrieres speelden mee en het was zweten en ploegen om het gezellig te houden. Toch kijken we terug op een mooie middag, zondag tijdens de dienst hebben de kinderen het liedje nogmaals gezongen en werd ons pronkstuk getoond, een laken met de ark waarop we de door de kinderen gemaakte dieren geprikt hadden. En nu is het maandag en morgen kunnen jullie dit lezen. Ik zit in ons huis te typen omdat Phillian nog net niet genoeg verbeterd was om mee te kunnen. Nienke is vanochtend vol goede moed naar de Village vertrokken. Wie weet gaan we ze vanavond verrassen met friet, een woord dat herhaaldelijk valt hier.
Tot de volgende keer, we hopen dat jullie meegenieten van onze avonturen.
Liefs van ons allemaal!
